Prawie 20 metrów rur, pompy, beczki, zbiorniki. Taką instalacją można podziwiać na posesji pana Tadeusza Gandeckiego z Komornik. Woda spływająca z dachu systemem rur trafia do zbiorników i służy do podlewania wypielęgnowanych roślin.
– Deszczówka z całej powierzchni dachu odprowadzana jest przez rynnę garażową do basenu mieszczącego 600 litrów– tłumaczy pan Gandecki. – Tam jest zainstalowany przelew. Niezależnie od tego gromadzona jest woda z dachu garażu i budynku gospodarczego. Płynie dalej do kufy mieszczącej 2 tysiące litrów. Gdy się zapełni, trafia do studzienki o pojemności półtora tysiąca litrów. Nadmiar przepływa do dwóch beczek połączonych przelewem.
System, wyposażony w pompę, pozwala zgromadzić 4 tysiące litrów deszczówki, rozprowadzać ją wężami po ogrodzie. – Kiedy ostatnio padało trzy dni, wszystko zostało zapełnione. Od tego czasu zużyliśmy półtora tysiąca wody ze studni i zawartość beczek. Do wykorzystania mamy jeszcze 2 tysiące litrów. Nie wiadomo, na jak długo wystarczy – mówi pan Tadeusz spoglądając na bezchmurne niebo.
W ciepłe dni podlewa ogród co drugi, trzeci dzień. A jest co podlewać. Rośliny, w tym wiele ozdobnych, bujnie się rozwijają, kwitną. Zwykle podlewane są ok. godziny 18 wieczorem, co czasami bulwersuje sąsiadów. Wiedzą przecież, że to pora największego poboru wody. Boją się niskiego ciśnienia, alarmują PUK Komorniki. – Rozmawiałem o tym z prezesem PUK-u, panem Wróblewskim. Powiedziałem, skąd czeropię wodę. „Panie Gandecki, niech się pan nie boi, niech pan robi swoje”, usłyszałem od niego – mówi pan Tadeusz. Śmieje się, że trochę się pospieszył: – Państwo ma dopłacać za działań proekologicznych. Mi już nie dopłacą…
Z zawodu jest technikiem mechanikiem, ma więc fachowe przygotowanie do wykonania takiej instalacji. Pochodzi z Poznania, z Wildy, choć mieszkał i na Dębcu. Przepracował 25 lat w zakładach Cegielskiego. Był uczestnikiem robotniczego protestu w 1956 roku, tak zwane wypadki zaczęły się na jego wydziale. W 1979 roku państwo Gandeccy kupili ogród o powierzchni prawie 6 tys. metrów kwadratowych przy ul. Sadowej w Komornikach, tu zbudowali dom i zajęli się ogrodnictwem, bardzo w tamtym czasie dochodowym.
– Najpierw trzeba było zrobić uprawnienia rolne. Mieliśmy tunele foliowe, duże pole truskawek, rosło 400 wiśni, 54 rzędy malin owocujących aż do listopada. Nie miał kto tego rwać, szczególnie gdy skończyły się wakacje i dzieci wróciły do szkoły. Co nie sprzedaliśmy w nocy na giełdzie, woziliśmy rano na Rynek Łazarski, szkoda było zmarnować – opowiada były ogrodnik.
Biznes kręcił się przez 17 lat. Kres nastąpił, gdy otworzył się rynek zachodni i do Polski trafiały ogromne ilości warzyw, owoców, kwiatów. Potem zaczął się boom budowlany w Komornikach. Dziś pan Gandecki, po sprzedaży większości gruntów, nie mieszka już z żoną w szczerym polu, ale w środku osiedla, w domu otoczonym wypielęgnowanym ogrodem, ciesząc się spokojnym życiem. Patrząc na jego fizyczną sprawność, na sposób wypowiadania się, nikt by nie odgadł wieku. – Brakuje mi tylko 16 lat do setki – śmieje się.
